قبلا پیشنهاد می شدکه برای بدنسازان زمانبندی مصرف پروتئین پس از تمرین کاملا ضروری است. بنابراین این گونه بیان می شد که اگر شما در یک ساعت پس از اتمام تمرین ۵۰ گرم سوپرپروتئین وی هیدرولیز با سرعت جذب فوق العاده مصرف نکنید، همه دستاوردهای حاصل از تمرین بی ارزش شده و برای بقیه روز دچار کاتابولیک و تجزیه عضلات خواهید شد.
این ایده نشات گرفته از مفهومی به نام پنجره آنابولیک بود که بیان می کرد تمرین سبب کاتابولیک و تجزیه عضلات می گردد و تا زمانی که پروتئین کافی مصرف نکنید، شرایط کاتابولیکی به قوت خود باقی خواهد ماند. گرچه ممکن است این گفته برای تمرینات استقامتی درست باشد، ولی به نظر نمی رسد در ارتباط با تمرینات مقاومتی صحت داشته باشد. زیرا در واقع تمرینات وزنه به خودی خود باعث پاسخ آنابولیک مستقل از تغذیه می گردد.
اگرچه تحقیقات نشان داده اند که مصرف پروتئین پس از تمرین سبب بهبود ساخت وساز بافت ها(آنابولیسم) می گردد، اما مهمتر از آن دریافت به اندازه کافی پروتئین کل در طول روز و ایجاد وعده های غذایی حاوی پروتئین در چند ساعت پس از اتمام جلسه تمرینی است. همچنین تحقیقات ثابت کردند که خوردن پروتئین چند ساعت قبل از تمرین نیز پاسخ آنابولیکی مشابه پس از تمرین را در پی خواهد داشت.
این نتایج حاکی از آن است که احتمالا زمان پس از تمرین هیچ زمان اعجاز انگیز و جادویی نیست. به واقع باید گفت تمامی لحظات شبانه روز به عنوان پنچره آنابولیک هستند. پس سعی کنید برای اطمینان از به حداکثر رساندن پاسخ آنابولیکی، در طول روز چندین وعده غذایی حاوی مقادیر کافی پروتئین مصرف کنید.
به احتمال زیاد عامل مهمتر از زمان بندی پروتئین، چگونگی توزیع کل پروتئین مصرفی روزانه است. سوخت و ساز پروتئین بر اساس هر وعده غذایی تنظیم می شود. پس اگر در وعده پروتئین اضافی بحورید، هیچ راهی برای ذخیره آن در بدن وجود نخواهد داشت. علاوه بر نقش های زیاد پروتئین، پروتئین یا برای سنتز پروتئین ویا برای تولید گلوکز مورد استفاده قرار می گیرد.
مطالعات نشان داده اند که برای تحریک سنتز پروتئین به یک مقدار حداقل به نام آستانه پروتئین (عمدتا وابسته به محتوای اسید آمینه لوسین پروتئین ها است) نیاز است. اگر مصرف پروتئین شما در هر وعده به این مقدار آستانه نرسد، افزایشی در سنتز پروتئین رخ نمی دهد. به همین دلیل مصرف وعده های غذایی متعدد در هر روز که در آن رسیدن به این آستانه حداقلی پروتئین مصرفی رعایت شده باشد، به مراتب خیلی بهتر از یک وعده پروتئینی عظیم سبب تحریک آنابولیسم خواهد گردید. زیرا دریافت دو برابری پروتئین بالاتر از آستانه تحریک منجر به دو برابر شدن نرخ آنابولیسم نمی گردد.
