جاذبه زمین نیرویی است که بر هر فعالیتی که یک فرد در طول زندگی روزمره خود انجام می دهد تأثیر می گذارد. گرانش مسئول نگه داشتن ما در سطح زمین است. در غیر این صورت، در فضا معلق می شویم! تنها وظیفه جاذبه این نیست که ما را روی زمین نگه دارد. همچنین می تواند نحوه عملکرد بدن ما را تغییر دهد.
یکی از نمونه های درخشان از روشی که گرانش می تواند بر عملکرد بدن افراد تأثیر بگذارد، نگاهی به فضانوردان است تا ببینیم بدن آنها قبل و بعد از گذراندن زمان در فضا چه توانایی هایی دارد.
به دلیل اینکه فضانوردان در قلمرو گرانش صفر هستند، تغییراتی را در نحوه عملکرد بدن خود تجربه می کنند. پس از بازگشت به زمین، تقویت و آماده سازی برای بازگشت بدن به وضعیت قبل از سفر ضروری است. لحظه ای که آنها فعالیت یا حتی چیزی به سادگی پیاده روی را انجام می دهند، این تفاوت ها را متوجه می شوند
اگرچه همه افراد تغییرات فیزیولوژیکی به اندازه گذراندن زمان در فضا را تجربه نمی کنند، ولی دانش در مورد اثرات گرانش منظم بر بدن انسان بسیار مهم است. همچنین در نظر گرفتن اینکه چه کاری می توانید انجام دهید تا از تغییر رفتار روزانه خود جلوگیری کنید.
جاذبه و وضعیت بدن
جاذبه دائماً ما را به سمت پایین می کشد، اما خوشبختانه ما عضلات ضد جاذبه در سراسر بدن خود داریم. وظیفه این عضلات حمایت از استخوان‌ها و مفاصل ماست تا همراستایی خود را در برابر این نیروی ثابت حفظ کنند. اصطلاح رایج برای این گروه از عضلات «هسته» است، اما آیا می‌دانستید که عضلات مرکزی ما (یا عضلات ضد جاذبه عمیق) در واقع از پا شروع می‌شوند، و تا پشت چشم‌ها بالا می‌روند؟ عضلات عمیقی هستند که برای حفظ تراز مناسب مفاصل بسیار مهم هستند و باید در سرتاسر بدن قوی باشند. به همین دلیل است که وضعیت بدن بسیار مهم است. عضلات ضد جاذبه کدامند؟
این عضلات شامل گاستروکنمیوس و سولئوس (عضلات ساق پا)، عضلات چهارسر ران ، همسترینگ، گلوتئوس و عضلات پشت و گردن هستند هستند.
حفظ و تقویت این عضلات ضد جاذبه از درد و آسیب اسکلتی عضلانی جلوگیری می کند، تعادل را بهبود می بخشد و ما را در ورزش و در تمام فعالیت های روزانه خود قدرتمندتر می کند.
عضلات ضد جاذبه به محض اینکه شروع به حرکت می کنیم رشد می کنند. از نوزادی که فقط قادر به لگد زدن و غلتیدن، تکان خوردن و زانو زدن است تا خزیدن و نشستن و در نهایت راه رفتن، توسعه و افزایش قدرت در این عضلات رخ می دهد. کودکان در دوران نوجوانی رشد و حرکت زیادی می کنند. در ابتدا به زمین می افتند. اما با تقویت و یادگیری، از طریق نیروی گرانش در حرکت خود کاملاً ماهر می شوند.
در نهایت، افراد هم ترازی و وضعیت زیبایی پیدا می کنند. این بدان معنی است که آنها می توانند بدون هیچ مشکلی بدوند، بپرند و غلت بخورند .
متأسفانه، نیاز ما به حرکت مداوم با ساعات طولانی نشستن برای مدرسه و محل کار جایگزین شده است. حتی خارج از محل کار، اوقات فراغت ما نیز شامل تفریحات و کارهای بی تحرک است مانند غذای بیرون بری و خرید آنلاین . حتی شبکه های اجتماعی نیز به تحلیل رفتن این عضلات افزوده اند.
نشستن زیاد و طولانی مدت باعث آتروفی عضلات ضد جاذبه می شود. این یک رابطه رو به زوال با گرانش است زیرا حساسیت خود را نسبت به نیروی آن از دست می دهیم. همراه با زوال مفاصل در سرتاسر بدن، مشکلات طولانی‌مدت در وضعیت بدن ایجاد می شود. یعنی توانایی عضلات ضد جاذبه را برای حمایت از دست می دهیم. این از دست دادن تراز، وضعیت سر، شانه ها، ستون فقرات، باسن، زانوها و پاها را تغییر می دهد. بنابراین، هنگام دویدن، پریدن، راه رفتن یا حتی چرخش بدون حساسیت به نیروی گرانش ، خطر آسیب افزایش می‌یابد. این بدان معنی است که احتمال ایجاد وضعیت نامناسب نیز وجود دارد.
برای مبارزه با این تغییر منفی، باید سیستم عضلانی ضد جاذبه خود را روزانه شارژ کنیم. که شبیه به شارژ کردن تلفن همراه است. بیشتر مردم مایلند وضعیت بدنی خوب و توانایی داشته باشند اما این نیاز به تلاش و تمرین دارد.
تمرینات وضعیتی با این اثرات منفی مبارزه می کنند
از آنجایی که بدن هر کس متفاوت است، به این معنی است که هرکسی نقاط قوت و ضعف متفاوتی دارد. برای اطمینان از اینکه تمرینات و تغییرات به درستی انجام می شوند، توصیه می شود از خدمات و راهنمایی های متخصصین حرفه ای استفاده کنید. این امر نه تنها احتمال آسیب بیشتر به بدن شما را با شرکت در برنامه های ورزشی نابخردانه محدود می کند، بلکه می تواند به بیماران کمک کند توجه خود را بر روی مناطقی متمرکز کنند که بیشتر تغییرات در انها دارند.
پس از یادگیری تکنیک های صحیح، آنها را تا حد امکان تمرین کنید. توجه داشته باشید برخی از تغییرات در پوسچر شما را متخصص تشخیص می دهد.
موارد زیر چند روش عملی ساده است که حتی زمانی که به گروه عضلانی اصلی خود در خانه فکر می کنید باید این تغییرات صحیح در پوسچررا در نظر بگیرید.
نشستن یا ایستادن صحیح مقابل دیوار نشان می دهد که ایستادن و صاف نشستن چه حسی دارد.
بسیاری از مردم می گویند این نحوه ایستادن یا نشستن حس عجیب و غیر عادی دارد زیرا حافظه عضلانی آنها آموخته است که خم شدن به جلو راه جدیدی است. و یادگیری مجدد وضعیت طبیعی بسیار مهم و زمان بر است.
برای شروع این تمرین، پشت به دیوار بنشینید یا بایستید (ترجیحاً با پاهای برهنه) و ستون فقرات (وسط پشت – ناحیه تیغه شانه) را روی دیوار قرار دهید. سرتان باید به دیوار باشد، اما اگر این امر باعث می شود که به بالا یا پایین نگاه کنید یا اگر نمی توانید سر خود را به دیوار ببرید، یک حوله تا شده را پشت سر خود قرار دهید.
باسن شما باید دیوار را لمس کند، و همچنین فضایی در پشت کمر شما ایجاد می شود. این منحنی به سمت داخل لوردوز کمری (کمر) است و هنگام نشستن یا ایستادن باید خمیده باشد. اگر ایستاده اید، پاهایتان باید کمی خم شوند و پاهایتان ۱۰ تا ۱۲ سانتی متر از دیوار فاصله داشته باشد. هنگام نشستن، باسن و زانوها نباید کمتر از ۹۰ درجه خم شوند. اگر بعد از این وضعیت یا سایر ورزش‌ها احساس درد لگن می‌کنید لازم به پیگیری و برطرف کردن است.
پس از اینکه در موقعیت شروع قرار گرفتید، ستون فقرات قفسه سینه خود را به دیوار فشار دهید. در این مرحله شانه های خود را به سمت دیوار نگه دارید. شما باید بالای سر خود را به سمت آسمان فشار دهید (برخلاف گرانش) در حالی که مستقیم به جلو نگاه می کنید. در این حالت وسط پشت خود را به دیوار فشار دهید بدون اینکه اجازه دهید تیغه های شانه از دیوار دور شوند. با تسهیل عضله قدامی سراتوس، وسط ستون فقرات شما درگیر می شود. این مرکز کلیدی سیستم ضد جاذبه شماست.
حالا نفس بکشید
این تمرین برای یادگیری نیاز به تمرین و تکرار دارد. ممکن است مدت زمانی طول بکشد تا نتایج آن مشخص شود. باید صبور باشید، زیرا معمولا مدتی طول می کشد تا وضعیت صحیح را به دست آورید.
ورزش‌هایی که این عضلات را تقویت می‌کنند تنها تمرین‌های کمک کننده نیستند. برای بسیاری، شرکت در سرگرمی ها و فعالیت هایی مانند رقص و ورزش های مختلف باعث بهبود وضعیت بدن نیز می شود. در حین شرکت در انواع این فعالیت ها، توجه به سلامت کلی ضروری است. زیرا اگر مراقب نباشید ممکن است درد، ناراحتی، کاهش وضعیت و تعادل و حتی صدمات اسکلتی عضلانی رخ دهد.
چه اتفاقی برای عضلات در فضا می افتد؟
در حالی که زندگی و کار در فضا از نظر ذهنی سخت است، فقدان گرانش کار در فضاپیما را از نظر فیزیکی بی نیاز می کند. روی زمین، ما باید دائماً از عضلات خاصی برای حمایت از خود در برابر نیروی گرانش استفاده کنیم. این عضلات که معمولاً عضلات ضد جاذبه نامیده می‌شوند. از آنجایی که فضانوردان در یک محیط بدون وزن (میکرو گرانش) کار می کنند، انقباض عضلانی بسیار کمی برای حمایت از بدن یا حرکت در اطراف مورد نیاز است.
بدون استفاده منظم و ورزش، عضلات ما ضعیف شده و آتروفی می شوند. مطالعات نشان داده است که فضانوردان در پروازهای فضایی به مدت ۵ تا ۱۱ روز تا ۲۰ درصد از توده عضلانی خود را از دست می دهند. از دست دادن توده عضلانی مربوط به از دست دادن قدرت است که می تواند به طور بالقوه خطرناک باشد. یک فضانورد باید یک روش اضطراری شدید را پس از ورود مجدد به میدان گرانشی زمین انجام دهد. حفظ عضلات در فضا به ویژه برای ماموریت های فضایی طولانی مدت یک نگرانی است.
تنها راه برای به حداقل رساندن آتروفی عضلانی در فضا از طریق تمرینات ورزشی فشرده، به ویژه تمرینات قدرتی، همراه با رژیم غذایی کافی است.(https://www.asc-csa.gc.ca/eng/astronauts/living-in-space/physical-activity-in-space.asp ) با این حال، دو ساعت و نیم در روز که فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) باید برای ورزش بگذرانند، کارایی ماموریت را تا حد زیادی کاهش می‌دهد. به منظور کاهش مدت زمانی که باید برای انجام ورزش در ماموریت های فضایی صرف شود، مطالعاتی در مورد استفاده از تحریک الکتریکی عضلات برای حفظ قدرت و توده عضلانی انجام شده است.
