سارکوپنی عمدتا یک بیماری سالمندی است که با از دست دادن تدریجی توده عضلانی اسکلت و از دست دادن عملکرد عضله همراه است .سارکوپنیا یکی از مهمترین مسائل بهداشتی در افراد مسن است ، و خطر ناتوانی ، سقوط و همچنین صدمات مربوط به زمین خوردن ، بستری شدن در بیمارستان ، محدودیت استقلال و مرگ و میر را افزایش می دهد. عوامل خطر سارکوپنی شامل سن ، جنس ، سطح فعالیت بدنی و وجود بیماریهای مزمن است .
تشخیص سارکوپنیا:
دقیق ترین روش ها برای ارزیابی توده عضلانی در تنظیمات بالینی ، تجزیه و تحلیل امپدانس بیوالکتریک ((BIA) و جاذب سنجی اشعه ایکس با انرژی دوگانه ((DXA) است که به دلیل دقت و دسترسی گسترده روش مناسبی برای ارزیابی توده عضلانی است. شواهدی وجود دارد که اندازه گیری توده عضلانی از طریق کراتین deuterated creatine)) (D3Cr) می تواند توده عضلانی را که از طریق DXA بدست نیامده اندازه گیری کند و با فعالیت بدنی ارتباط بهتری دارد.
تحقیقات ، EWGSOP2 استفاده از تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) و توموگرافی کامپیوتری (CT) و همچنین DXA را توصیه می کند . به دلیل تنوع تکنیک های ارزیابی ، نقاط برش و معیارهای سارکوپنی ، مشخص کردن سارکوپنی ممکن است دشوار باشد. علاوه بر این ، تغییرات قابل توجه در شیوع سارکوپنی نسبت به جمعیت مورد مطالعه (سکونت در اجتماع ، بستری شدن در بیمارستان و زندگی در خانه های سالمندان)، ایجاد برنامه های پیشگیرانه و پروتکل های درمانی را دشوارتر می کند و شامل یک رویکرد بیشتر فرد محور و متمرکز است.
تاثیر ورزش و فعالیت بدنی در سارکوپنیا:
تمرینات مقاومتی:
بیشترین روش تمرین درمانی مورد مطالعه ، تمرین مقاومتی پیشرونده (PRT) است که در آن شرکت کنندگان در برابر فشار بیشتری ورزش می کنند. تمرین مقاومتی بعنوان یک روش درمانی ثابت برای آتروفی عضلات ، شناخته شده است که باعث کاهش مدت اقامت در بیمارستان و افزایش سطح مقطع عضلات و افزایش قدرت عضلات در جمعیت بزرگسال مسن تر می شود . تعویض مفصل ران به دلیل آرتروز اولیه مفصل ران در بیماران ۶۰ تا ۸۶ ساله که ۳ تا ۶ ماه در هفته ۲ تا ۳ بار تمرین مقاومتی برای عضله چهار سر ران انجام داده اند نتایج بهتری نسبت به بیماران رژیم توانبخشی استاندارد دارد.
بسیاری از مطالعات نشان داده است که قدرت ایزوکینتیک در جمعیت بزرگسال مسن تر با تمرین مقاومت بهبود می یابد. یک متا آنالیز بزرگ که رابطه بین تمرینات ورزشی و قدرت عضلانی را در جمعیت میانسال (۴۰-۶۵ سال) بررسی کرده است ، نشان داده است که تمرین مقاومتی بیشتر از سایر تمرینات بدنی بر قدرت عضلات تأثیر دارد.
یکی دیگر از روشهای بسار موثر در تمرین مقاومتی ، تمرینات برون گرا است. در این نوع ورزش ، عضله در حین کشش خود منقبض می شود (به عنوان مثال در هنگام پایین آمدن پله). این شکل از کار عضلانی دارای مزیت افزایش قدرت عضلانی با کاهش مصرف انرژی است و به دلیل تقاضای کم انرژی و قدرت بالا، برای افراد با انرژی محدود مناسب است.
تحقیقات نشان داد که یک برنامه تمرینی با مقاومت بالا بهترین تمرین برای بیماران سارکوپنیک است ، اما تمرین با مقاومت کم ممکن است برای القای افزایش قدرت کافی باشد. علاوه بر این ، آنها پارامترهای تمرین زیر را توصیه می کنند:
۱-۴ ست با ۸-۱۵ بار تکرار در ۲ تا ۳ جلسه تمرین در هفته
تمرینات هوازی:
ورزش هوازی عضله اسکلتی باعث تولید آدنوزین تری فسفات ((ATP) در میتوکندری می شود و توانایی هوازی ، کنترل سوخت و ساز بدن و عملکرد قلب و عروق را افزایش می دهد. همچنین باعث افزایش بیوژنز میتوکندری و بهبود متابولیسم میتوکندری می شود. بیان ژن کاتابولیک را کاهش می دهد و سنتز پروتئین های عضلانی را افزایش می دهد. مطالعات مختلف نشان داد که ورزش هوازی بیان میوستاتین را در mRNA کنترل می کند.
با توجه به اینکه سارکوپنی مرتبط با سن با این عوامل مولکولی در ارتباط است ، ورزشهای هوازی یک تأثیر محافظتی دارند. مطالعات نشان داد که دوچزخه سواری در افراد ۲۰ ساله و ۷۴ ساله باعث افزایش اندازه و قدرت عضلانی می شود.در مجموع ، ورزش های هوازی باعث بهبود مشکلات مرتبط با میتوکندری و بهبود هیپرتروفی و قدرت عضلات می شود.
تمرینات اینتروال با شدت بالا(HIIT):
روشهای تمرینی با شدت زیاد (HIIT) ) دوره های شدید با استراحت های کوتاه به طور متناوب برای توانبخشی ارائه می دهند ، که مزایای فیزیولوژیکی را در مدت زمان کمتری نسبت به رژیمهای تمرینی معمولی ارائه می دهند. تغییرات فیزیولوژیکی ناشی از HIIT ممکن است تا حدی با مسیرهای سیگنالینگ تنظیم شود که معمولاً با تمرینات استقامتی همراه هستند. این سازگاری ها به دنبال افزایش PGC-1α به دنبال تمرینات HIIT به دست می آیند. افزایش PGC-1α با توجه به تأثیرات مثبت افزایش آن بر ظرفیت اکسیداتیو ، جذب گلوکز ، محافظت آنتی اکسیدانی و سارکوپنی ، بیشتر مزایای احتمالی HIIT را برجسته می کند .
ورزشهای ترکیبی:
به نظر می رسد هیچ نوع تمرین خاصی به اندازه کافی با معیارهای ورزش درمانی در سارکوپنی مرتبط با سن مطابقت ندارد و بنابراین برنامه های تمرینی هوازی و مقاومتی کاملاً مناسب توصیه می شود. ورزش ترکیبی شامل ترکیبی از تمرینات قدرتی ، دوچرخه سواری ، تمرین هوازی ، تمرین تعادل و سایر فعالیت ها است. گزارش شده است که ۱۲ هفته برنامه ترکیبی باعث بهبود مهارت های راه رفتن و تعادل و عملکردهای ایزوکینتیک عضلانی می شود .
ویبراسیون کل بدن ((Whole-Body Vibration Therapy:
در صورت عدم توانایی ورزش کردن ، می توان از ورزش غیرفعال در بیماران سارکوپنی استفاده کرد. نشان داده شده است که ویبره درمانی کل بدن (WBV) در افراد مسن پارامترهای مختلف جسمانی از جمله قدرت ایزومتریک پا ، قدرت پویایی زانو ، عملکرد نشستن و ایستادن و ارتفاع پریدن را بسیار بهبود می بخشد. با این حال ، استفاده طولانی مدت از WBV پیشنهاد نمی شود ، زیرا عوارض جانبی مانند تخریب ستون فقرات و افزایش تستوسترون سرم و هورمون رشد می تواند رخ دهد. بنابراین ، هنگام استفاده از WBV باید از پروتکل های ایمن استفاده شود.
رژیم غذایی و مکمل ها:
رژیم غذایی نقش مهمی در سارکوپنی و مدیریت آن دارد. مصرف مواد غذایی از ۴۰ تا ۷۰ سالگی حدود ۲۵٪ کاهش می یابد. پس وقتی که با الگوی غذایی یکنواخت همراه شود ممکن است منجر به مصرف ناکافی مواد مغذی شود. در سارکوپنی ، سه مورد از نظر رژیم غذایی ضروری در نظر گرفته می شود: ویتامین D ، کلسیم و آنتی اکسیدان ها.
پروتئین، اسیدهای آمینه مورد نیاز برای سنتز عضلات را فراهم می کند. همچنین شواهدی وجود دارد که اسید آمینه لوسین ممکن است مسیرهای سیگنالینگ منتهی به سنتز پروتئین را فعال کند. در افراد مسن سالم ، مکمل β-هیدروکسی-β-متیل بوتیرات (HMB) ، یک متابولیت لوسین ، در طول ۱۰ روز استراحت می تواند توده عضلانی را حفظ کند.
پیری ، التهاب و بیماری نیاز به مصرف پروتئین را برای سنتز پروتئین عضله افزایش می دهد. بهترین میزان دوز مصرف پروتئین، ۱-۱٫۲ گرم بر کیلوگرم وزن بدن در روز است. با این حال ، مصرف پروتئین در مقادیر بیشتر از مقدار توصیه شده روزانه (RDA) می تواند باعث تقویت قدرت و توده عضلانی در افراد مسن شود.
پروتئین با کیفیت بالا از غذاهای کامل ، و همچنین مکمل های غذایی تأمین کننده پروتئین است مانند آب پنیر ، کازئین ، تخم مرغ ، گوشت و سویا که باعث افزایش تجمع پروتئین بعد از غذا و ایجاد سنتز پروتئین عضله می شود. مثلا مصرف صبحانه مبتنی بر تخم مرغ منجر به تعادل خالص پروتئین بیشتر ، سرکوب تجزیه پروتئین می شود. لبنیات همچنین یک منبع پروتئین عالی است ، و مطالعات نشان می دهد که در افراد مسن مصرف لبنیات فواید زیادی برای توده عضلانی و عملکرد آن دارد.
علاوه بر این ، مطالعات نشان دادند که ارتباط مثبتی بین مصرف بیشتر لبنیات و کانی سازی استخوان و افزایش توده عضلانی وعملکرد بدنی بهتر در زنان مسن وجوددارد. مشخص شد که آب پنیر به دلیل هضم سریع و سینتیک جذب و محتوای اسیدهای آمینه و به ویژه لوسین، در تجمع پروتئین عضله بعد از غذا بسیار موثر است .
علاوه برمیزان مصرف پروتئین، زمان مصرف پروتئین نیز در عضله سازی نقش مهمی دارد. افزایش دفعات وعده غذایی و مصرف کافی پروتئین با فاصله مساوی در وعده های غذایی منجر به حداکثر آنابولیسم پروتئین در طی یک دوره طولانی از روز می شود. نوشیدنی های غنی از پروتئین مانند شیر که ۲ ساعت بعد از شام یا ۳۰ دقیقه قبل از خواب مصرف می شوند ، باعث افزایش سنتز پروتئین عضلات، ریکاوری عضلات وبهبود متابولیسم کلی می شوند.
اخیراً نقش ویتامین D در پاتوفیزیولوژی چندین بیماری نیز مشخص شده است . به ویژه برای سارکوپنی ، مشخص شده است که سطح کم ویتامین D با کاهش توده عضلانی اسکلتی ، منجر به ایجاد سارکوپنی می شود. اخیراً گزارش شده است که مصرف ماهی به دلیل داشتن پروتئین زیاد ، ویتامین D و E ، منیزیم و امگا ۳ ، شروع سارکوپنی را به تأخیر می اندازد.
در سالمندی استرس اکسیداتیو افزایش می یابد و همین یکی از عوامل سارکوپنیا است. تحقیقات نشان داده است که مصرف آنتی اکسیدانها مانند ویتامین C و بتاکاروتن با عث افزایش توده عضلانی در سالمندان می شود. در مورد آنتی اکسیدان ها ، شواهد محدودی در مورد نقش کورکومین و بروملین در کاهش التهاب وجود دارد.در حقیقت ، مکمل کورکومین ، به صورت مکمل زیستی مریوا (۱ قرص در روز چه به تنهایی یا همراه با سایر مکمل های غذایی) اضافه شده به یک رژیم غذایی و برنامه ورزشی ، می تواند به بهبود قدرت و عملکرد بدنی در افراد مسن سالم که دچارکاهش قدرت و خستگی شده اند، کمک کند.
عوارض سارکوپنیا:
مسیر های بیوشیمیایی سلولی در سارکوپنیاسارکوپنی با چندین عارضه جانبی مانند ناتوانی جسمی ، عملکرد بدنی ضعیف ، افسردگی ، سقوط مکرر و بستری در بیمارستان ، کاهش عملکرد و افزایش مرگ همراه است. به همین ترتیب ، افراد مسن بیشتر به دلیل کاهش توانایی عملکرد جسمی ، کیفیت زندگی پایین تری را تجربه می کنند. پزشکان برای درک بهتر نیازهای آنها ، اولویت بندی مشکلات آنها ، تسهیل ارتباط بیمار و پزشک و پیگیری تغییرات ، یا پاسخ به درمان دریافتی ، به طور مکرر باید پرسشنامه هایی ارزیابی کیفیت زندگی(QoL) را برای افراد مسن تهیه کنند. بر این اساس ، نیاز فزاینده ای برای استفاده از اقدامات QoL مناسب در عمل بالینی وجود دارد ، بنابراین پزشکان می توانند بر روی درمان بیماران و نه فقط بیماری تمرکز کنند.
نتیجه گیری:
با افزایش سن جمعیت جهانی ، شیوع تحلیل رفتن عضلات نسبت به سن افزایش می یابد. پیروی از یک تشخیص استاندارد جهانی به کشف درمان مناسب کمک می کند. به نظر می رسد سوتغذیه و فعالیت بدنی کم دو عامل اصلی مرتبط با سارکوپنی است. درمان های هدفمند فردی شامل مکمل و رژیم غذایی و ورزش منظم می تواند برای افراد سارکوپنیک بسیار مفید باشد. با این حال ، در حال حاضر هیچ روش درمانی پزشکی تأیید شده ای برای درمان سارکوپنی وجود ندارد.
افزایش آگاهی و درک این بیماری برای ادامه پیشرفت درمان استاندارد و همچنین گزینه های تشخیصی ضروری است ، که به نوبه خود منجر به مراقبت و کیفیت زندگی بهتر در افراد سالمند می شود. یک رژیم ورزشی مناسب ، همراه با مداخلات تغذیه ای برای نتیجه بهتر بیماران سارکوپنیک و سالمندان از اهمیت بیشتری برخوردار است.
منابع:.
Sousana K. Papadopoulou. Sarcopenia: A Contemporary Health Problem among Older Adult Populations. Received: 2 March 2020; Accepted: 26 April 2020; Published. DOI: ۱۰٫۳۳۹۰/nu12051293
The preliminary effect of whole-body vibration intervention on improving the skeleta muscle mass index, physical fitness, and quality of life among older people with sarcopenia
doi: 10.1186/s12877-018-0712-8.
