نوشیدنی های ورزشی یک منبع متداول در تمرینات ورزشی است ،که باعث ناراحتی دستگاه گوارش میشود. سه سناریو رایج وجود دارد: (۱) ورزشکار به اندازه کافی با نوشیدنی سازگار نمی شود. (۲) نوشیدنی دارای اسمولاریته بیش از حد بالایی است (یعنی غلظت الکترولیت ها، قند یا پروتئین خیلی زیاد است). و (۳) ورزشکار نسبت به یک منبع کربوهیدرات خاص در نوشیدنی عدم تحمل یا حساسیت دارد.
سازگاری ضعیف با نوشیدنی ها
انسان ها به شدت با رژیم های غذایی سازگار هستند، اما ورزشکاران در تمرینات خود شرایط مسابقه را تعبیه نمی کنند و همین موضوع سازگاری با روال مسابقات را غیرممکن می کند. دلایل زیادی وجود دارد که باور کنیم انطباق با یک استراتژی نوشیدن (چه از نظر کیفی و چه از نظر کمی) برای کمک به ورزشکاران در تعیین محدودیت های سازگاری بسیار مهم است. به عنوان مثال، دوندگان اغلب هر روز بدون نوشیدنی به دویدن های تمرینی می پردازند، اما سپس در روز مسابقه با توجه به استراتژی نوشیدن مجبور است به ازای هر ۵ کیلومتر دویدن از نوشیدنی ورزشی استفاده کند و با توجه به اینکه این ورزشکار در تمرینات خود با نوشیدن در بین تمرین سازگار نشده ممکن است استفاده از یک حجم مورد انتظار نوشیدنی در واحد زمان برای او قابل تحمل نباشد و در حین مسابقه عملکرد ورزشکار را دچار مشکل کند.
اسمولاریته نوشیدنی
غلظت الکترولیت ها و سوبستراهای انرژی (معمولا فقط کربوهیدرات، با برخی از نوشیدنی های حاوی پروتئین) فشار اسمزی ایجاد شده توسط نوشیدنی را تحت تأثیر قرار می دهد. هر چه غلظت اسمولی بالاتر باشد، تاخیر در تخلیه معده بیشتر می شود که احتمال مشکلات دستگاه گوارش را افزایش می دهد. اکثر شرکت های تولید کننده نوشیدنی های ورزشی از این موضوع آگاه هستند و نوشیدنی هایی را تولید می کنند که برای بیشتر ورزشکاران قابل تحمل است. تأخیر در تخلیه معده پس از مصرف این نوشیدنی ها به اندازه ای شدید نیست که باعث تجمع مایعات اضافی در معده شود.
هنگامی که غلظت سدیم یک نوشیدنی بالا می رود، غلظت کربوهیدرات باید به پایین باشد تا غلظت اسمولی قابل قبول حفظ شود. به طور کلی، اکثر ورزشکاران محلول ۶ تا ۷ درصد کربوهیدرات با ۵۰ تا ۱۵۰ میلی گرم سدیم در هر ۲۴۰ میلی لیتر را قابل قبول می دانند و این محدوده معمولی کربوهیدرات و سدیم موجود در بیشتر نوشیدنی های ورزشی است. استثنائات قابل توجهی در این مورد وجود دارد، زیرا برخی از نوشیدنی ها سدیم بسیار کمی دارند (کمتر از ۲۰ میلی گرم در ۲۴۰ میلی لیتر)، و نوشیدنی های استقامتی ممکن است غلظت سدیم ۲۰۰ میلی گرم در هر ۲۴۰ میلی لیتر داشته باشند تا حجم خون را در زمانی که دونده ها در مسافت های ماراتن یا بالاتر می دوند حفظ کنند. برخی از ورزشکاران از نوشیدنیهای ورزشی حاوی پروتئین استفاده می‌کنند، اما پروتئین باعث تأخیر اضافی در تخلیه معده میشود و بنابراین، ممکن است در مقادیر زیاد، احتمال ناراحتی دستگاه گوارش را افزایش دهد..
حساسیت به نوشیدنیهای کربوهیدراتی
نوشیدنیهای کربوهیدراتی ورزشی که چندین منبع کربوهیدراتی (مانند ساکارز به اضافه گلوکز) دارند، معمولاً کمتر از آنهایی که یک منبع کربوهیدرات دارند. اتاقی متشکل از ۱۰۰ نفر را تصور کنید که باید به سرعت از یک در خارج شوند. اکنون همان اتاق ۱۰۰ نفری را تصور کنید که باید سریعاً از سه در خارج شوند. سه درب باعث خروج سه برابر سریعتر می شود. هر مونوساکارید کربوهیدرات (تک قند) دارای گیرنده متفاوتی (یعنی درب خروجی) برای عبور از دیواره روده و ورود به خون است. بنابراین، تأمین بار کالری یکسان با منابع کربوهیدرات متفاوت، جذب را افزایش می دهد و احتمال ماندن کربوهیدرات در روده را برای ایجاد جریان مایع که منجر به اسهال می شود، کاهش می دهد.
مشکل دیگر این است که برخی از افراد گیرنده یا آنزیم بسیار کمی برای برخی قندها دارند که در صورت مصرف این قندها دچار اسهال و نفخ می شوند. لاکتوز (قند شیر) یک مشکل شناخته شده در حدود ۱۰ درصد از مردم است و بسیاری از ورزشکاران از اسهال و نفخ ناشی از مصرف نوشیدنی های حاوی فروکتوز شکایت دارند. با این حال، باید در مورد نوشیدنیهای حاوی فروکتوز تمایز قائل شد، زیرا مردم معمولاً شربت ذرت با فروکتوز بالا (HFCS) – یک عنصر رایج در بسیاری از نوشیدنیهای ورزشی – را با فروکتوز خالص یکی می دانند. HFCS مورد استفاده در نوشیدنی های ورزشی از قند سفره (ساکارز) قابل تشخیص نیست، زیرا غلظت گلوکز و فروکتوز تقریباً یکسان است. در حالیکه نوشیدنی هایی که حاوی غلظت بالایی از فروکتوز آزاد (نه HFCS) هستند، با عث ایجاد ناراحتی های دستگاه گوارش می شوند، زیرا اکثر دوندگان گیرنده های کافی برای این قند را و درنتیجه دچار اسهال و نفخ می شوند
